Sint Ignatiuscollege, Amsterdam

(ter gelegenheid van 50 jaar geleden begin van de Dominicusgemeente)

Zaterdag 7 februari was de dag, nerveuze mensen kwamen de Dom binnen, wellicht zich afvragend of vroegere vriend- en andere- schappen nog in takt waren, of een reünie niet ontaard in oppervlakkige non-informatie uitwisseling. Welaan, dat viel mee, de deelnemers waren goed gemutst, soms moeilijk te herkennen. De reünie commissie had een doe programma van drie uur zingen met wat pauzes ertussen gepland. En sommigen van ons waren aan het eind kapot.

Een organist/pianist: Thom Jansen, drie dirigenten: Herman Rouw, Tom Löwenthal en Michiel Rozendal. Een repertoire, begreep ik uitgezocht door TJ, met alle voorheen favoriete nummers.

Het viel op dat meerstemmig of niet, de gezongen gezangen stonden als een huis, alsof ze gisteren nog waren ingestudeerd. Zelfs psalm 14 "niksers" (8 minuten tekst) werd zonder partituren en tekst foutloos uitgevoerd. We kenden het nog allemaal. Het was thuiskomen, rillingen van saamhorigheid, nabijheid en samenzang. Veel founding fathers en mothers heb ik gesignaleerd, de solozangers alswel de koorfilosofen.

Een fantastisch- en ongedacht- harmonieus samenzijn. Natuurlijk misten we een aantal: de musici, de slagwerkers, fluitisten en gitaristen. Wellicht dat bij de 50 jarige bestaan (2016) van dit koor nog een herkansing is.

Het was een geweldig feest. Fijn dat jullie er allemaal waren. Heerlijk om met zovelen te kunnen zingen. Iemand schreef het volgende:

“Wat was het heerlijk om in dit huis vol mensen een paar uur lang uit volle borst te kunnen zingen. En wat een wonder dat al die liederen na zoveel jaren blijkbaar zo in de ziel geëtst staan dat je ze moeiteloos weer meezingt, ja zelfs zonder partituur (niksers). Kortom: veel kippenvel en zelfs af en toe een brok in de keel.“ Ik denk dat dit het gevoel van velen verwoord.

De opvolgende zondag, was ook prachtig. De bezoekers van de dienst wisten kennelijk niet wat hun overkwam. als door Japanners werd de 90 man sterke formatie op de gevoelige plaat vastgelegd. De gezangen in de dienst stonden als een huis, waarbij het winterlied (afgestoft voor deze gelegenheid) als nieuw, aan het "volk" werd gepresenteerd. Jan Nieuwenhuis ook nog de hand geschud, lichamelijk broos en mentaal nog goed op orde!.

Kost me wel een aantal dagen om e.e.a. te verteren. Fantastisch!!

ps: Zouden de drum-bezems nog boven in de biechtstoel liggen, daar waar ik ze 40 jaar geleden heb verstopt?